وقتی شعله های آتش هجوم می آورد هیچکس به تماشا نمی ایستد. اگر نتوانند آن را مهار کنند، حتما فرار می کنند . اما وقتی راه فرار وجود نداشته باشد باید به دیوار و سپری پناه برد. آنجاست که انسان حیران و مضطرب به دنبال پناهگاهی می گردد. یافتن سپری که او را در مقابل خطر سوختن در آتش نگه دارد، آنقدر ارزشمند است که حاضر می شود تمام دارایی خود را نثار کند.

وقتی کسی پناهگاهی پیدا کند تا بتواند جانش را نجات دهد و از آتش گرفتن و سوختن در امان بماند،آنقدر خوشحال و مسرور می شود که دیگر حرارات هایی ناشی از آتش را که تا پشت سنگر می رسند و او را اذیت می کنند نمی بیند. تحمل آن گرما و حرارت در حالت عادی ممکن است بسیار سخت باشد، اما آنجا هیچکس به این مسئله خُرده نمی گیرد. گِله و شکایت نمی کند. همینکه از سوختن در آتش جان سالم به در برده خدا را هزاران مرتبه شکر می کند و از سر شوق و شادمانی کلاهش را به هوا می اندازد.

آتش های دنیا هر چه باشند در مقابل آتش جهنم بسیار ناچیز است. آتشی که در جهنم برافروخته می شود آنقدر سوزان است که اگر کسی را از آنجا بیرون بیاورند و در یکی از سوزاننده ترین آتش های دنیا بیندازند، خوابش خواهد برد. آتش های دنیا با تمام بزرگی شان یک جز از هفتاد جزء آتش جهنم است.

علاوه بر این، سوختن در دنیا به مراتب از سوختن در آخرت ضعیف تر است. در این دنیا ادراکات انسان ضعیف هستند، ولى در آخرت ادراکات انسان به کمال نهایى خود می رسد از همین رو سوزش بیشترى احساس مى‏کند. در این دنیا پس از رسیدن سوزش به استخوان احساس سوزش کم مى‏شود، ولى در جهنم خداوند مجددا گوشت تازه مى‏رویاند و از تخفیف عذاب جلوگیرى مى‏کند.

شدت حرارت آتش جهنم آنقدر زیاد است که گرفتاران در آن، حاضر می شوند برای یک لحظه خلاصی از آن عزیزان خود، همانها که در دنیا زندگی خود را برایشان فدا می کردند را، زیر پای خود انداخته، یا سپر بلای خود کنند.

اما خداوند متعال آنقدر مهربان، رئوف و حکیم است که فکر آنجا را هم کرده است. برای اینکه بندگانش از آتش سوزان آنجا در امان باشند سپری قرارداده است که هرکس به آن پناه ببرد نجات می یابد.

برای آنکه آن سپر را بشناسیم تا بدان پناه ببریم بهتر است به کلام دلنشین پیامبر اعظم صلی الله علیه و آله گوش بسپاریم که فرمود:

روزه سپر در برابر آتش جهنم است.

نکته ای که باید به آن توجه نمود این است که روزه لطف و رحمت خداوند مهربان است. از این رو باید قدر آن را دانست و خدا را بر این نعمتش شکر نمود. لازمه شکر هم، صبر و رضایت است. یعنی کسی که روزه میگیرد ابراز ناراحتی و سختی نکند. در مقابل آسایشی که روزه، به سبب سپر بودنش در مقابل آتش جهنم برای انسان ایجاد می کند، بی انصافی است کسی از تشنگی و گرسنگی آن، مخصوصا در فصل گرما، شکایت کند. خلاف مروت و جوانمردی است کسی در مقابل نعمتی به این بزرگی، سختی ها را ببیند و بی تابی کند ولی تاثیرات عجیب روزه را نبیند.

منبع:http://serat.mihanblog.com